Αν και δεν υπάρχουν συγκεκριμένες πληροφορίες σίγουρα στο παρελθόν και ιδιαίτερα στα χρόνια της ύπαρξης του Κάστρου του Παληογλά και του οικισμού της Αγίας Μαρίνας, θα υπήρχαν στην περιοχή δρόμοι απ' όπου θα περνούσαν στρατεύματα, (ιδιαίτερα στα Ρωμαϊκά χρόνια), αλλά και έμποροι, πραματευτάδες κλπ. Ένας τέτοιος δρόμος, πολύ παλιός (γκαλντερίμι) εντοπίστηκε από κατοίκους του χωριού στην περιοχή από Αγία Κυριακή έως Απόστολο, καθώς και στο δρόμο που οδηγεί από το χωριό στην Αγια-Μαρίνα.
Ακόμα στην περιοχή Αγία Μαρίνα υπήρχε πήλινος αγωγός νερού (κιούγκι) που πιθανόν να έφερνε το νερό από την Αγία Μαρίνα ως την πλατεία του χωριού, (1.000 μέτρα περίπου), ή κατά μία άλλη εκδοχή ως την Κούλια που υπήρχε στο Μικρό Σειρήνι (7.000 μέτρα περίπου).
Εδώ, στην Αγία Μαρίνα, που όπως προανέφερα, γινόταν στις 17 Ιουλίου η μεγαλύτερη εμποροζωοπανήγυρι της περιοχής. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τα αρχαιολογικά ευρήματα (άγαλμα Αφροδίτης, μάρμαρα, κιονόκρανα, τάφοι, θεμέλια κτισμάτων, όστρακα κλπ) πιστοποιούν ότι ο οικισμός αυτός υπήρξε μεγάλο οικονομικό, πολιτικό, πολιτιστικό, θρησκευτικό και εμπορικό κέντρο της περιοχής.
Μετά την καταστροφή αυτού του οικισμού, (περίπου τον 15ο αιώνα) και ιδιαίτερα στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, η οικονομική κατάσταση του χωριού περνάει μια μεγάλη κρίση .
Οι κάτοικοι προσανατολίζονται αποκλειστικά σχεδόν στη γεωργία και κτηνοτροφία. Μαζί με τους κτίστες, τους λίγους κεραμοποιούς, τους ξυλουργούς, τους λεπτουργούς, τους μυλωνάδες, τους ραφτάδες και τους χρυσοχόους συμπλήρωναν το παζλ των επαγγελμάτων της εποχής. Είχαμε θα μπορούσε να πει κανείς, μια κλειστή - αυτάρκη οικονομία χωρίς ιδιαίτερες εισαγωγές - εξαγωγές, ή άλλες εμπορικές δραστηριότητες. Εξαίρεση αποτελούν κάποιοι πραματευτάδες και μια μικρή εμποροπανήγυρη που γινόταν στις 2 Μαΐου στο πανηγύρι του χωριού στον Άγιο Αθανάσιο.
Υπήρχαν τέσσερις νερόμυλοι στο χωριό :
1) Της οικογένειας Παπατζήκα στο ρέμα βαθύλακκος (μεταξύ Λόχμης και Αγίας Τριάδος),
2) Της οικογένειας Βακουφτσή στην ίδια περιοχή και λίγο πιο κάτω,
3) Της οικογένειας Παπαζήση λίγο πιο κάτω από Άγιο Αθανάσιο στον Αμυγδαλιώτικο λάκκο,
4) Και ένας στην περιοχή Καλαϊτζή αγνώστου ιδιοκτήτη.
Κεραμαριά (κεραμοποιεία) υπήρχαν στις περιοχές:
1)Στο Κουρί, εκεί είχε κεραμαριό η οικογένεια Καρέτσα (Γιώργος),
2) Στην ίδια περιοχή κεραμαριό είχε και η οικογένεια Ζεμπίλη (Γιώργος και Σαράντης).
3) Στην Κοκκινόγα ,εκεί είχε κεραμαριό η οικογένεια Λιάκα (Αθανάσιος - Ηλίας).
4) Στην Αγία Μαρίνα, εκεί είχε κεραμαριό η οικογένεια Μπαμπανάστα.
Σήμερα οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού είναι γεωργοί και οικοδόμοι. Επειδή τελευταία η γεωργία είναι σε κρίση, οι πιο πολλοί την έχουν σαν δεύτερη ασχολία για κάποιο συμπληρωματικό εισόδημα. Τα περισσότερα χωράφια του χωριού τα έχουν νοικιάσει λίγα άτομα, που τα καλλιεργούν κύρια με σιτάρι. Οι υπόλοιποι έχουν κρατήσει για καλλιέργεια μόνο τα περιβόλια και τα αμπέλια. Γύρω στις (30.000) κερασιές έχουν φυτευτεί τα τελευταία 15 χρόνια, κάνοντας το χωριό γνωστό σε όλη τη Δυτική Μακεδονία και Ήπειρο για τα πολλά και καλά του κεράσια. Επειδή όμως δεν υπάρχει κάποια μεταποίηση του προϊόντος (χυμός, μαρμελάδα, γλυκό κλπ), υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στη διάθεσή του. Κάθε χρόνο τόνοι κεράσια μένουν στα δέντρα ή πετιούνται και αυτό το πρόβλημα στο μέλλον θα γίνει σίγουρα πιο έντονο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου